Tumitibok ang daigdig.

Kung isa ba siyang malaking pusong buhay o isang bombang malapit nang sumabog ay hindi tiyak. Baka isa sa dalawa. O baka pareho.

Dalawang tulog na lang at pasko na. Siyam na tulog na lang at bagong taon na.

Kahit mahigit sa 70% ng populasyon sa Pilipinas ay mas mahirap pa sa mahirap, naglilibag pa rin ang mga kalsada sa mga yapak ng paang paroo't parito sa loob at labas ng mga mall, ukay-ukay, tiangge, bangketa (may pagkakaiba ba), ng mga usok ng tambutsong humaharurot na animo'y takot maiwanan ng pasko at bagong taon pati na ng mga abo ng paputok na pansamantalang lumalandi sa kalangitang pagal.

Bawat isa sa atin ay abalang-abala sa paghahanda sa isang araw o dalawang araw. Sa isang araw o dalawang araw na akala mo'y tutumbas sa kabuuan ng taon at ng habambuhay mismo.

Ang gagara ng ating mga damit. Ang sasarap ng ating mga pagkain. Ang lulutong ng ating mga halakhak.


Habang sa gilid lamang ng ating mga mata ay kaliwa't kanan ang brutal na namamatay ng walang kalaban-laban.

Ang maawa ay isang kasalanan dahil galit ang dapat nating maramdaman. Sapagkat hindi puso at kamay na manlilimos sa kanila ang kanilang kailangan kung hindi puso at kamay na para sa kanila ay makikipaglaban.

Tumitibok ang daigdig.

Naririnig mo ba?